Evde kimse var mı?

19 Nisan 2015 – Gece 33

Geriye kalan son kişi ve diğer herkesi de unutmadım. Son gecemde diğerleri dahil sizler de varsınız. Hepinize söyleyemediklerim var, hepinizin yaşatamadıklarıyla beraber. Bir bir hatırlıyorum ve hissediyorum her şeyi, son bir geceliğine ama. Doğru duydunuz, siliyorum hepinizi. Tüm yaşayamadıklarımı, hissedemediklerimi affediyorum. Yeni bir ben’e uyanmak istiyorum yarın sabah. Bitti artık, geriye kalanları da taşımak istemiyorum. Söz, affediyorum hepinizi. Benliğimden atıyorum sizi, içimde kalan sözlerle beraber. Beni üzemeyecek, yoramayacaksınız artık. —, —, —, — — —, —, —, — —….

Geleceğimde olamayacağınız gibi geçmişimde de yoksunuz artık. Birer birer affediyorum hepinizi, çünkü olanların en büyük suçlusu benim. Benim yüzümden oldu, her şey. Hepinize teşekkür ederim, bana yaşattığınız, kattığınız her şey için. Her birinizi affediyorum.

Yarın benim doğum günüm, ben varım sadece artık. En önemlisi, ne olursa olsun ben olacağım, başkalarına göre yaşamak, başkalarını kanun gibi dikkate almak yok artık.

Yapacaklarım, hayallerim var, kendimi barındırıyor sadece. Ben varım içlerinde. Kapıyı dışarıdan kapattım bir seneliğine, içeride ben bile yokum artık. Bir yıl boyunca kimseyi istemiyorum, kapıyı çalan olursa belki duyarım.

Kendime verdiğim sözleri asla unutmayacağım. Kafam bomboş artık, iyiyim ve her zaman, her şekilde mutlu olacağım.

Kendimi seviyorum.