Ben, yine ben değilmişim.

6 Nisan 2015 – Gece 20

Nereden nereye? Daha dün gibi, bir kadının karşımda konuşurken gözlerinin içi gülmesi ya da başka bir kadının omzumda uyurken birden uyanıp “Ben sana aşık oldum.” diyerek daha sıkı sarılması. Dün kadar yakın, bir o kadar da uzak. Zor muydu bunları bozmamak, çok mu başarılamazdı benimle devam etmek? Bir tanesi bile geriye dönüp keşke kaybetmeseydim onu demişmidir acaba?

Şimdiye bakıyorum, hala ben benim, en muhteşem halimle. Bir parçamı bile bozmalarına izin vermedim ama bin tane yere tüküren, bozuk bir ses sitemiyle verilen, iğrenç bir konserde halaylar çeken insanlarla yaşıyorum.

Biliyorum geçici, biliyorum ben yine benim ama zor işte, geçmiyor şimdilik.