Yarınki gün, payına düşen kaygıyı taşıyacaktır. Her günün tasası kendine yeter.

3 Mayıs 2018, 23:57 (Kayseri)

Daha buralara yazacağım güzel bir şeyler bulamadım.

Aklıma gelebilecek her şey üzerime geliyor. Evli bir adamım artık. Büyük bir sorunum yok aslında, evliliğimde mutluyum mesela.

Ama,

Daha kendime bile yetemezken, iki kişiyi birden sırtlamaya başladım. Kimseyle konuşamıyorum, çünkü kimsenin dikkate aldığını ya da umursadığını düşünmüyorum.

Güçlü, her şeyi halledebilen, yeterli biri gibi hissetmiyorum bu günlerde. Hiçbir şey iyi hissettirmiyor.

Bulunduğum odalarda bile yarım saatten fazlasında daralıyorum. İletişim kuramıyorum, varlıklardan rahatsız oluyorum.

Rahatlayamıyorum, sürekli gerginim.

İlgilenmek, uğraşmak istemiyorum. Kimse benim ne halde olduğumu umursamıyor, bilmiyor.

Sanırsam hayatımın en pasif, en sakin depresyonundayım.

Kendim tamamen yok oldum, kendimi de dikkate alamıyorum.

Başarı, hedef, düşünceler.

Her şey birbirine girmiş durumda.

Kendimin sonunu hiç iyi görmüyorum.