Hep ilk defa, sonsuza kadar ilk defa…

23 Ekim 2016, 22:08

Gereğinden fazla uzatılmış ilişkiler gereksizliğinin yorgunluğunu yüklüyor insanın üzerine. Her ne kadar inanç ve umut kavramlarının bizi ayakta tuttuğu zannedilse de, geldiğim bu günde ikisine de sahip değilim. Hiçbir zaman kendimi yanıltmıyorum. Ben dahil, insanların kötü olduğuna dair düşüncem, bu belirsiz düşüncelerin içinde bile kendine en büyük yeri sahipleniyor.

Ben bugün hayır diyebilmeyi öğrendim. Şimdiye kadar hiç kimseyi hayatından çıkaramamış olan ben, bugün hayatımda yeri olmayan son kişiyi de uzaklaştırdım kendimden.

Hem de hiç umursamadan, hiç üzülmeden.

Kendimi kaybetmeden…

Eksiklerimi tamamladığını düşündüğüm kişilerin yokluğunda, kendimi ilk defa bu kadar tam hissediyorum.

Ve ben, ilk defa bu bitişle yeni bir başlangıcımın içinde olduğumu bu kadar güçlü hissediyorum.

Gelmeyecek birini bekleyerek geleceğe odaklanmak değil bu. Gününü yaşayarak, geleceğini bile beklememek.

Umursamazım ve hiç bu kadar rahat hissetmemiştim. Yalnız değilim, kendime yeter bir şekilde, kendimleyim.

Oh be!