Kabuk bağladı tüm vücudum.

18 Ekim 2016, 00:24

Az önce sinirden kapıya vurarak parçaladığım, şişmiş elimle yazıyorum bunu.

Annem ağlıyor, parçalanmış elime, çoktan bitmiş evliliğine.

Bir de yaşamaktan, mutluluktan bahsediyorsunuz. Kabuk bağladı tüm vücudum. Etrafım bu haldeyken bile, elimin sızısı hariç hiçbir şey hissedemiyorum.

Yine bir kadın terketti bu gece, olmayacak, zaten hiç olmamış bir kadın.

Sinirimi kapıdan çıkardım, bir tek kapıya üzüldüm.

Yaşamaktan, mutluluktan bahsediyorsunuz yine.

İhtimaller yok bize, hiç olmadı. Mutluluklar anlık, nefesimiz gibi. Yaşamak da sadece var olmak.

Kimse yok, olsa da bilemezdi. Anlamayacak, kimse, hiçbir zaman.

Bir adımlık canım kaldı, bir an önce atmak istediğim bir adım.

İçtiğim su bile mutsuz ve umutsuz, yalnız.

Elim sızlıyor, kanlar içinde. Yine de üzmüyor.

Yeniden doğmak için nelerimizi vermedik. Her şeyimiz hata, her şeyimiz yanlış…