Bir

15 Ağustos 2016, 00:21

Yorgunluk, yalnızlık…

Yetemiyorum hiçbir şeye, hiçbir şey için tam değilim galiba. Ne bir kadının sevmesi, ne de bir evlat olabilmek için. Hep bir yanım eksik, yalnızlığımın da sebeplerindendir, mutsuzluğumun da.

1 olamıyorum, küsuratlı kalıyorum her bir hesabın sonunda. Beceremiyorum ama alışıyorum sanırım. Mutsuz olmak için hiçbir sebebim olmamasına rağmen, kurtulamıyorum bu gerginlikten, buhrandan. Neyi beceremiyorum acaba? Evet, kimse yok, tek başımayım her bir anlamda.

Aslında geçmişin her zaman bir adım önündeyim ama geleceğimi adımlayamıyorum.

İntihar, hiç düşünmez oldum. Ne kadar da kötü günler atlattım ben. Demek ki biraz da olsa umutmuş ölümsüzlüğün sırrı. İnsan kendini öldürmedikçe ölmez ki.

Ne olacak, nasıl olacak hiç bilmiyorum.

Ama artık biraz kestirebiliyorum.

Hiçbir şey yok ortada.

Bu bile büyük bir zafer…

Ama hiç 1 şeyim artık.