Öldüm, eser miktarda var olabiliyorum yine de.

21 Ocak 2016 – 01:20

İnsanların hayatında, eminim her birininkinde, ne yapacağını bilmediği zamanlar oluyordur. Hiçbir yerden, hiç bir gelişme olmamasıyla beraber, herhangi bir yönü belirten sabitleri de yoktur. Bu bir kadın olabilir, aile de, işleri de. Bu dönem, öyle bir dönem ki, en çok da hiç sevmediğin geçmişini, kişileri özletiyor insana.

Ben, başka hiçbir ihtimal olmadan tam olarak bu dönemdeyim. Hani kendinden nefret ettiğin, en çirkin bulduğun, karşılaştırmalar yaptığın dönem. Ben, hiç olunmaması kadar sakin bir durumdayım, anlık çıldıracakmışım gibilerim dışında.

Hiçbir işe yaramıyorum, hiç kimseyi sevmiyor, istemiyorum. Hiçbir şey yapmıyorum. Sanırım ben öldüm, eser miktarda varoluyorum şu an, amaçsızca, sevgisizlikle.

Hiçbir ve ben, şuanımın tam olarak özeti…

Olmayan, gelecekteki sevgiliyi özlüyorum. Daha ne kadar kötü olabilirim. Farkındalığımı kaybetmek üzereyim ve bunun farkındayım.

Sadece…

Ölüyorum ve benden başka kimsenin haberi yok!