Benim düşüşüm trajik bir yalnızlık.

24 Kasım 2015 – 01:16

Büyük bir ev istemiyorum, son model araba da. Cebim para ile dolu olsun da istemiyorum. Günlerce sadece sigara parasıyla yaşayabilirim. Tek istediğim içimde hiçbir kötülük olmasın. Mutlu olabileyim, tüm acılarıma, tüm pişmanlıklarıma rağmen…

Bu aralar en çok geçmiş sıkıştırıyor beni. Haksızlıklar, yanlışlar. Unutamıyorum yaşananları, atlatamıyorum söylenilen yalanları. Beceremiyorum kötü bir insan olmayı, onlar gibi olmayı. Üzerinden yıllar geçti bazı şeylerin, ben de çok hatalar yaptım. Hiç birinde içimde kötü bir şey yoktu ama kötü niyetle yapılanları unutamıyorum işte. Bir insan nasıl bu kadar vicdansız olabilir anlam veremiyorum.

Bunları düşündükçe daha çok kayboluyorum, ben kimim ki? Hiçbir şeyim yok, içerisi enkaz, belki geleceğim bile yok. Şimdiye kadar kimse tarafından sevilmemişim, kimse için ilk sırada olmamışım, bensiz yapamayacak kimse olmamış. Vazgeçilemeyen olmadım hiç, vazgeçemediklerim için bile. Neyi yanlış yaptığımı tam olarak halen bilmiyorum, bir yerlerde bir şeyler eksik belli ki. Belli ki, eksikleriyle sevmeyi becerebilen insan sayısı azalmış, iyi insanlar her zaman uzaklardaymış.

Gelecekte bir gün, bambaşka bir hayata uyanmak istiyorum.

Benim düşüşüm trafik bir yalnızlık.