Ayda bir yıkanabilen elbiseler.

23 Nisan 2015 – Gece 37

Her yer toz kokuyor, elbiselerim, ellerim. Hastayım, ateşeler içinde yatacak kadar. Hayatımda ilk defa çorba içmek istiyor canım. Bir çok şeyi özledim, en basit yemekleri, baharatları bile. Özlemekten çok değerini anladım.

İyi oldu bu askerlik, tedavi gibi geliyor bana. Tam olması gereken zamanda yapmışım gibi hissediyorum. Bir çok şeyi, bir çok kadını atlattırdı bana. En çok da sinirimi aldı buralar. Hem dışarıda bazı şeyler kendi kendine hallediliyor. Umarım ben çıkana kadar halledilmiş olur çoğu. Daha çıkmama çok vakit olduğu için bunu umut edebiliyorum. Bu sene böyle geçecek belli. Yalnız ama mutlu, kırıntılarına kadar unutmuş, atlatılmış.

Her şey daha güzel olacak, belki de dönecektir şansım artık.