Dışarıda çok ses var, içeride askerlik.

25 Mart 2015 – Gece 8

Anlayamadığım çok şey var. Neredeyim ben, bu insanlar kim, sevdiklerim ne yapıyor, neredeler. Alıştığımı hissediyorum, alışmak bile istemiyorum. Sürekli kendimin daha genç olduğunu, benim çıkma zamanıma kadar bir şey kaybetmediğimi, hiçbir şey değişmeden devam edeceğini düşünüyorum. Sonrasında — —, —, —, — — —, paramın yetişmeyeceği geliyor aklıma. Ezgi geliyor, Emine geliyor. Çıktığımda oluşabilecek sıkıntılar. Bitmek bilmiyor, geçmek bilmiyor, düşünmek hiç bitmiyor, beynim hiç susmuyor.

Eskiden birilerine yazardım hep. Şimdi kime yazıyorum, kim kaldı yazacak.

Burada sanki zaman durmuş, dışarıda herkes inanılmaz şeyler yaşıyormuş gibi. Tek tutunabildiğin şey, çıktıktan sonra yapacakların ay da sevdiklerinin hala seni seviyor olma ihtimali. İnsan gereksiz yere bazı şeyler umut başlıyor. — — — — — — — — — — — —. — — — — — — — — — — — — — —.

Bir de, bu insanlardan, bu saçmalıklardan bir kurtulacağım düşüncesi. İleride yanlış anlaşılmasım, kötü insanlar yok, boş insanlar da var ama ben insanlığı, düşüncelerini sevmiyorum sadece.

Sekiz gün önce düşüncelerim ve ben ne isem, hala aynıyım, değiştiremediler daha.

Sadece, her şeyin değerini daha çok anladım. — — — — — —.