29 Şubat 2016 – 22:58 Aslında, herkes yalnız ölmek ister. Duvarımda kocaman bir azrail var! Aslında, kimse yalnız ölemez. En büyük azrailimiz her zaman yanı başımızda. “Sevmediğim ne kadar meziyet varsa, hepsi sende toplanmış.” Ölümünde oğlunun elini tutmak ne kadar acı. Bunlara rağmen mutluluk, başlı … // Devamını oku
23 Ekim 2016, 22:08 Gereğinden fazla uzatılmış ilişkiler gereksizliğinin yorgunluğunu yüklüyor insanın üzerine. Her ne kadar inanç ve umut kavramlarının bizi ayakta tuttuğu zannedilse de, geldiğim bu günde ikisine de sahip değilim. Hiçbir zaman kendimi yanıltmıyorum. Ben dahil, insanların kötü olduğuna dair düşüncem, bu belirsiz … // Devamını oku
18 Ekim 2016, 00:24 Az önce sinirden kapıya vurarak parçaladığım, şişmiş elimle yazıyorum bunu. Annem ağlıyor, parçalanmış elime, çoktan bitmiş evliliğine. Bir de yaşamaktan, mutluluktan bahsediyorsunuz. Kabuk bağladı tüm vücudum. Etrafım bu haldeyken bile, elimin sızısı hariç hiçbir şey hissedemiyorum. Yine bir kadın terketti bu … // Devamını oku
3 Ekim 2016, Gece Beni kimse sevmedi var, beni kimse sevemedi var bir de. Beni kimse sevmedi klişedir, toplumun %90’ında vardır. Herkesten duyarsın. Bir de benim gibi, beni kimse sevemediler var bu dünyada. İnanabiliyor musunuz? Bu dünya üzerinde gerçekten beni sevmeye çalışmış ve sevememişler var. … // Devamını oku
01.09.2016, 11 gibi Hayatımın hiçbir döneminde kimse sana benim gibi davranmayacak ama sen, onları her zaman benden daha çok seveceksin… Çünkü ben, olmayanım, olamayacağım. Sanırsam da kimse için hiçbir zaman olmayacağım. Kimleri görmedi ki diyebileceğim kadar çok, hani neredeler diyeceğim kadar az… Sahip olduklarımın artması, … // Devamını oku
15 Ağustos 2016, 00:21 Yorgunluk, yalnızlık… Yetemiyorum hiçbir şeye, hiçbir şey için tam değilim galiba. Ne bir kadının sevmesi, ne de bir evlat olabilmek için. Hep bir yanım eksik, yalnızlığımın da sebeplerindendir, mutsuzluğumun da. 1 olamıyorum, küsuratlı kalıyorum her bir hesabın sonunda. Beceremiyorum ama alışıyorum … // Devamını oku
23.07.2016, 00:01 Dağınık, düzensiz… Sürekli değişiksizlik ve mecbur kalma arasında bir hissiyatsızlık. Yalnız bırakılma ve terkedilmenin süregelmesi. Ne kadar da zor bir hayat. Bunalmışlık, sıkılmışlık. Kurtulamıyorum bu yerleşkeden, düzenden. Sahip olamayacağımı bile bile istiyorum. Oysa hiçbir umudu bile yok olabileceklerin. Kafam darmadağınık, hayatım düzensiz. Ama, … // Devamını oku
11 Temmuz 2016, 22:25 “Hayatın neresinden dönersen kardır.” demiş birileri. 29 yaşında, 29 Şubat’ta. Benim yapamadığımı da yapmış üstelik… Günler geçiyor, ben rahatlayamıyorum. Belki de tek bir şey yapmam gerekiyor, yapıyorum da, yine de rahatlayamıyorum. Psikolojim bozuk, hissediyorum bunu. Belki etrafımdaki insanların da mutluluklarını bozuyorum. … // Devamını oku
1 Haziran 2016, 23:24 Kimse bir şeyi görmez, duymaz bu dünyada. Sadece bildiğini zannetikleri yankılanır kulaklarında. Yalnızsındır, her bir nefretin kadar. Vermeden alamazsın, zaten hayatın alabildikleri kadar. Anlatabildiğin kadar iyi, fotoğraflarda görünebildiğin kadar güzelsindir. Boştur aslında, ellerinde taşıdığın her bir bardak. Birileri sana bir manifesto … // Devamını oku
21 Mayıs 2016, 23:48 Hepsi devletin yüzünden… Bundan tam 8 sene önce piyangoyu kazandım ben, büyük ikramiye. Devlet, hiç param kalmadı diyerek yüklü bir miktarda dokunulmazlıkla ödedi ikramiyeyi. Ben de paraya çevirmek için satmaya başladım dokunulmazlıkları. İşte insanların ihtiyacına göre satıyordum, dokunulmazlıkçı olmuştum artık. Bir … // Devamını oku
19 Mayıs 2016, 23:08 Biz ne zaman bu hale geldik? Hep mi böyleydik? İnsanlık, varoluşundan beri gelen süreçte, hep mi ızdırap dahilinde hareket etti? Neden yaşamaya devam ettik bunca süre? İnsan, hiçbir şekilde mutlu olamaz. Hiçbir olgunun sahipliği, yetmeyecektir onun sürekli olarak mutlu hissetmesine, her … // Devamını oku
12 Mayıs 2016, 07:05 Kayıp, uzaklarda! Vazgeçmiş, kendinden bile. Yalnız, çok yalnız. Kendi bile bilmiyor.