10 dakika, 5 ay, 8 yıl.

2 Ocak 2017, 23:19

Kimseye söyleyecek hiçbir şeyim kalmadı artık. Söyleyeceğiniz her şeyi gözlerinizden okuyorum artık ve duymak isteyecek kadar umurumda değiller. Bilmediğim neyi anlatabilirsiniz ki? Tüm yalanları, tüm aldatmaları, tüm yalnızlıkları biliyorum ben. Sanki ilk defa sen mi kandıracaksın beni?

Çıkarlarınız kadar beraberiz, o zamana kadar idare edin beni işte. Sonrasında zaten kendiliğinden gideceksin merak etme. Elbette bir gün bana ihtiyacınız kalmayacak, sen de o zamana kadar gülümse işte.

10 dakika, 5 ay, 8 yıl. Ne fark eder seni ne kadar tanıdığım. İlk gördüğüm andan itibaren biliyorum artık seni.

Üzülecek bir durum yok, kimseler gibi değilim ben, kimsesizler gibiyim sadece. Yeni yıllara hep yalnız girenlerden.

Olsun, bir yıl daha becerebildim yaşamayı. Kayıplar metraja dahil değildir. Nasıl olsa yaşam sonunda hesaptan düşülmeyecek.

Hayatımdan kaybolan her bir elementle daha da karanlıklaşacağını zannederdim yarın ki gecelerim. Meğerse geceler sabaha varmak zorundalarmış.

Belki de daha öğreneceğim bir gerçek ama…

Yaşanabilecek en güzel gece, bir “nisan” sabahındanmış…