Sarılınca yağmur yağmıştı bir keresinde.

20 Ağustos 2015 – 156. Gece

Varlığım sürünüyor, toz olmuşum, her bir yerdeyim sanki. Eskimişlerime, eskiteceklerime bulaşmışım. Belki daha özgürüm, belki de yok oldum…

Kokuyorum, şu ankinden çok, yaşanmışlık kokuyorum. Babam gibi, annem kadar masum…

Tekilliklerim kaybolmuş, “senemiyorum”. Hayatımda ilk defa kesin ve kalıcı bir şey olacak, askerlik bitecek.

Uğraşmışım, yorulmuşum… Yapılması gereken her şey gereksizmiş. Belki çocukça, belki de çok masum.

Odamdayım, duvarıma sonsuzluk işareti boyuyorum. Oysa çoktan bitmiş, sarılınca yağmur yağsa ne değişir, evren yine benimle dalga geçiyor. Tesadüfler, sadece bize tesadüf. Öyle olmasını istediğim için — ….