Unutmak, farkındasızlık mı?

1 Nisan 2015 – Gece 15

Unutmak, farkındasızlık mı? Yoksa bir şeylerin yok olması mı? Her zaman orada duran varlıkların, farkına varmamaya başladığın zaman unutmuş mu oluyorsun? Benliğinde anı olarak barındırdığın bilgileri unuttuğun zaman, uzay-zamanda o anlar da tamamen yok olmuş mu oluyor? Bütün bunlardan dolayı en zoru unutmak. Farkına varmamak olayları tamamen yok etmezdi, tamamen yok ederek unuttuğu için bu kadar zorlanıyor insan. Yok olmamasını isterdim anıların, hem yok olanların nereye gittiğini bilmiyoruz ki.

Unutmak istiyorum bazı şeyleri, en küçük bir veri akışında geçmişi hatırlamak istemiyorum, ihtimalleri tekrardan değerlendirmek istemiyorum.

Yeni, her zaman en iyisidir. Kötü olayların üstünden, her zaman daha iyisi gelmek zorunda, onun için kötü şeylerden sonra her zaman yenisine yönelmeliyim.

Bazı insanlar, bazı güzel şeyler anlatıyor bazen. Sanki benim başıma hiç gelmeyecekmiş, sürekli güzel şeyleri dinleyerek mutlu olacakmışım gibi hissediyorum. Belki’lerden, belki bir günlerden bıkmaya başlamıştım ki, kendimi daha iyi tanımaya başladım.

Uzun süreden sonra ilk defa bu kadar umutlu hissediyorum kendimi. Belki de unutmak istediğim anıları fark etmemeye devam edersem, yok olurlar bir süre sonra. Zaman aslında o kadar yaygın ve geniş ki. Son üç yılıma sığdırdıklarımı, kendime kattıklarımı düşünüyorum da, nasıl da gözünden tanıyorum insanları, nasıl da tanıyorum cahilleri, yalancıları. Herhangi bir sokakta yürürken, aldatanlar, yalan söyleyenler nasıl da belli ediyor kendini. Bir de müzikleri nasıl da çok hissedebiliyorum artık.

Belki aldatıldım, yalan söylendim, sevilmedim, yeterince sevilmedim, parasız kaldım, ağladım, çok ağladım ama hiçbir şey boşuna değildi, hepsi hayatımda parçayı tamamladı ve yoluma devam ettirdi.

İyi ki de sonuna kadar zorlamışım her şeyi, iyi ki de zorlamışım ve bu kadar dolu dolu yaşamışım.

Hiçbir şey eksik kalmasın artık, yaşanacak binlerce ihtimal var ve hepsi de benimle var oluyor.